MUGE VE ...... (ne soyleyecegini bilemedigin anlardan) Bazen anlar vardir benim hayatimda herseyden biktigim anlar. O anlar geldiginde mutsuzlugumun tavan yapmasini engelleyemem. Su an o anlardan biri... Birilerini memnun etmekten , memnun oldular mi diye dusunmekten biktigim anlar. Dusunuyorumda acaba benim düşündüğüm gibi düşünüyorlar mı? Birlikte yapılan her programlı etkinliğin ortasında ben düşünmeye başlıyorum acaba herkes mutlu oldu mu, herkes andan keyif aldı mı? Belki de bu düşünceler sadece benim aklıma düşüyor o anlarda. Belki kimse o anı yaşarken böyle şeyleri aklına getirmiyor. İçim sıkılıyor, bunalıyorum. mutsuz oluyorum. Birlikte geçirilen anın tadına varamadan zaman uçup gidiyor. Şunuda mı yapsaydım, eksik bir şey kaldı mı, şu kişi hiç konuşmuyor acaba bulunduğu ortamdan mutsuz mu oldu, ben mi birşey yaptım, acaba bu anı yaşamak ona yük mü oldu? Gibi gibi bir sürü saçma sapan düşünce kafama üşüşüyor. Saçma sapan diyorum çünkü insanlar istemese özgür iradelerini kullanıp orada olmazlardı. Ben ayrıntılarda boğulup, kendi içimde mutsuzluklar yaratırken zaman beni beklemiyor ve geçip gidiyor. Zamanı yakalama telaşında olan biriyim ben her zaman. Hep yetişecek işler, bitirilecek projeler, yapılacak yemek, yıkanacak çamaşır, bulaşık, dükkanlar kapanmadan alınacaklar içinde koşuşturup dururken buluyorum kendimi. Pazar sabahları geç kalkmak gibi bir lüksüm hiç yok çünkü geç kalkınca kendimi kötü hissediyorum. Gün bitti ve ben günü kaçırdım.